Zelf doen...

Ondanks haar handicap moeten we niet vergeten dat Meike een peuter van twee jaar is. Ze heeft nog steeds haar ijzersterke wil en hoewel ze geen nee kan zeggen, kan ze dat wel laten weten. Als ze iets niet wil, dan duwt ze je hand weg. Dat gebeurt bijvoorbeeld als je met eten aan komt of als je een elastiekje in haar haar wilt doen. Van het laatste is Meike niet zo gecharmeerd. Van eten wel, maar dan ook vooral zelf eten. Dat wordt een grote knoeiboel, maar ze vertikt het soms om gevoerd te worden. Eerst wilde ze geen gepureerd eten en nu wil ze het 't liefst zelf doen. Ik heb voor Meike een babyvorkje gekocht die een beetje krom is. Dat maakt het wat makkelijker voor haar om in haar mond te krijgen.
Tegenwoordig moeten we toch ook echt beginnen met opvoeden. Meike is best bij de pinken en bezit ook en klein pinkje. Waar ze iedereen om heen windt. Ze kan nog steeds een ontzettende dramaqueen zijn. Johan gaf laatst een bekertje aan haar en moest dat later zelf gebruiken. Toen hij het bekertje van Meike pakte begon ze enorm te krijsen en zei ze zelfs dddiiiieeee! Precies hoe ze dat vroeger ook kon brullen. We horen steeds meer verstaanbare klanken die vaak in de juiste context zijn. Zo zegt Meike soms papa of mama, boek zegt ze heel soms en laatst zei ze met het eten hap-hap. We zijn benieuwd naar 25 oktober, want dan is er een multidisciplinair overleg gepland over Meike en hoe ze kan revalideren. 31 oktober heb ik een belafspraak met de revalidatiearts.