Trots!

Als je geen kinderen hebt, weet je misschien niet hoe ongelooflijk trots je zo nu en dan kunt zijn op ze. Voor buitenstaanders zijn ouders van kinderen trots op ogenschijnlijk vanzelfsprekende kunsten. Voor ons zijn de dingen die Noortje kan en nog gaat kunnen, niet vanzelfsprekend. Gewoon omdat de normale ontwikkeling bij Meike op anderhalf jarige leeftijd stopte. We zijn trots op Noortje die de oren van je kop kletst of gilt terwijl Meike veel stiller is en hooguit een paar woorden achter elkaar zegt. Noortje zegt van alles na. Trots op Noortje omdat ze kan 'huppelen', springen, rennen en gericht tegen een bal aan schopt. Ze maakt puzzels, gooit blokjes zonder moeite in een vormenstoof. En ze is begonnen met zindelijkheidstraining. Ze snapt al goed dat in het potje een plasje kan en als dat gebeurt prijzen we haar de hemel in en mag ze een sticker uitzoeken. Meike slaat het gade van een afstandje. En dan, aan 't eind van de dag, wil Meike op het potje. Ik zet haar op het wat te kleine peuterpotje. Ze weigert er af te gaan om een luier om te doen. En dan... een flinke plas in het potje! "Knap, Meike!", roept Noortje, die zo ongeveer de grootste fan van haar zus is. Meike is trots en blij dat ze mag doortrekken én een sticker mag uitkiezen. Een schaap. Voor ze naar bed gaat, plast ze nog een keer op het potje. Dat gezicht als het weer is gelukt! Trots, op zichzelf!