Ineens vanavond viel me de datum op: 19 januari, de dag waarop Meike gehandicapt raakte. Het is niet zozeer een dag om bij stil te staan. Ze is nu langer gehandicapt dan niet-gehandicapt en iedereen in ons gezin en om haar heen kent haar nu niet anders. Behalve Noortje natuurlijk, die heeft Meike nooit niet-gehandicapt meegemaakt. Ik verwonder me nog steeds over hoe makkelijk Noortje daar mee om gaat. Ze spelen gewoon met elkaar, ze maken gewoon ruzie, ze stoeien gewoon, ze liggen gewoon dubbel met elkaar en ze zijn bezorgd naar elkaar toe. Wat dat betreft zijn we een redelijk normaal gezin dus. Waar de kinderen samen restaurantje spelen omdat dat het thema is bij Noortje op school (zie foto)... Alleen is Meike als ober wat langzamer, spreekt ze niet helemaal ABN, kan ze niet zoveel vasthouden, valt er wel eens wat of ligt er wel eens iets verkeerd, maar ze kon wel de menukaart redelijk ontcijferen (kip, vis, friet) en wist dat ik graag ketchup bij m'n frietjes zou willen...
1 opmerking:
Dat is heel toevallig .ik vertelde meike haar verhaal gisteren aan een collega's ( de discussie inenten en kinderziektes) zowel een collega vertelde dat een kennis van hen een kindje verloren aan de waterpokken en ik jou verhaal. En dat is dan de kinderziekte die als minst gevaarlijk wordt gezien en er niet voor wordt ingeënt! En ook hoe goed meike het in onze ogen doet maar dat dat jullie zorg niet minder maakt omdat wij kijken vanaf er niet meer zijn. Maar er natuurlijk ook een meike was van voor de waterpokken. Maar wel heel fijn om te lezen dat ondanks de zorgen er ook een heel gewoon gezin is met alle normale interactie. Liefs.
Een reactie posten